Σε ποια Ελλάδα θέλουμε να ζήσουμε

«Στις 25 Ιανουαρίου δεν αποφασίζουμε για ποιο κόμμα θέλουμε, αποφασίζουμε σε ποια Ελλάδα θέλουμε να ζήσουμε, εμείς και τα παιδιά μας». Οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι η δήλωση αυτή του Α. Σαμαρά, την Πέμπτη, στο Περιστέρι είναι απολύτως σωστή!

Καμιά φορά, ακόμα και ανάμεσα σε ένα καταιγισμό από ψέματα και εκφοβιστικά σλόγκαν, μπορεί να τρυπώσει η αλήθεια. Άλλωστε, ακόμα και ένα σταματημένο ρολόι λέει την αλήθεια, δύο φορές στο εικοσιτετράωρο.

Σε ποια χώρα, λοιπόν, θέλουμε να ζήσουμε; Το ερώτημα δεν μπορεί να προσπεραστεί εύκολα, ούτε και μπορεί, όσο και αν συστηματικά επιχειρείται, να καταργηθεί η συλλογική μνήμη για την Ελλάδα στην οποία ζήσαμε τα τελευταία χρόνια.

Στρες Τεστ

Πολύ με εκνευρίζει όταν προσπαθώ να πληκτρολογήσω μερικές αράδες από φράσεις που πρέπει επειγόντως να διατυπωθούν, να αποθηκευτούν και να εκτυπωθούν εγκαίρως, αλλά τα δάκτυλά μου ιδρώνουν και γλιστράνε και πατάνε άλλα πλήκτρα από αυτά που θέλω να πατήσω. Ένα περίεργο πράγμα, είναι κάποιες τέτοιες στιγμές, που, όσες φορές κι αν σκουπίσω τον ιδρώτα από το δέρμα μου, αυτός δεν στεγνώνει με τίποτα, στέκω για ώρες έτσι, ολόκληρος, νωπός κι αλαφιασμένος. Αυτό βέβαια συνδυάζεται και με άλλα τέτοια αλλόκοτα συμπτώματα, όπως, ας πούμε, το ότι στα καλά καθούμενα νιώθω να με σφίγγουν οι κρόταφοί μου, είναι σαν κάποιος να στέκεται πίσω μου και ν’ ακουμπάει και τις δύο τις κάννες από όπλα ζεματιστά εκεί πέρα και τις στρίβει διαρκώς κι ολοένα και πιο μέσα και πάει να με πεθάνει. Μετά από λίγο, το σφίξιμο αυτό θα πάει παρακάτω και θα κάτσει στο λαιμό, αφαιρώντας κάθε ίχνος από το σάλιο μου, είναι λες και καταπίνω καρφιά που γδέρνουνε αργά κι επαναλαμβανόμενα τον οισοφάγο μου. Όσο η ώρα περνάει, όλα αυτά θα συνδυάζονται μεταξύ τους, με το χειρότερο να συμβαίνει μέσα στο στομάχι μου, που στριφογυρνάει και δένεται, λες κι είναι γόρδιος δεσμός, διπλώνεται κι αναδιπλώνεται, και δεν είναι λίγες οι φορές που αναγκάζομαι και πέφτω στο πάτωμα και δένομαι σαν κόμπος κι εγώ. Τότε είναι που τίποτε δεν πάει κάτω. Ούτε νερό, ούτε φαγητό, ούτε όρεξη, ούτε ανάσα, ούτε τίποτα. Κι είναι κι αυτή η καρδιά μου, η τραυματισμένη, που με κουφαίνει και χτυπάει δυνατά, λες κι ετοιμάζεται να σπάσει. Όπως κι εγώ που κοντεύω να σπάσω το άτιμο το πληκτρολόγιο, γαμώ τα πλήκτρα του, γαμώ, τα νευρά μου εντελώς έχουνε σπάσει. Κι αγχώθηκα.

Η ζωή. Και οι κυβερνήτες της...

Την ώρα που ο κ. Γεωργιάδης διακτινίζεται από πάνελ σε πάνελ διασύροντας τους γιατρούς, ένας γιατρός χειρουργεί κάπου και σώζει μια ζωή. Μέσα

στο μπούνκερ ενός χειρουργείου, όπου η ζωή αντιμετωπίζει τον θάνατο, ένας-δυο-τρεις γιατροί, ένας-δυο-τρεις νοσηλευτές, ένας-δυο-τρεις διοικητικοί, κοντράρουν τον Ψυχοπομπό, κρατάνε τον πατέρα δίπλα στο παιδί του, γιομάτοι αίματα και γράμματα.

Μα δεν υπάρχουν κακοί γιατροί; Ωωω! τι μας λέει ο κήρυκας;! τι νέα μάς φέρνει ο εξάγγελος;! Αλίμονό μας, υπάρχουν, λέει, και κακοί γιατροί! Και σκάρτοι αξιωματικοί! και κουφάλες εκπαιδευτικοί! Ω, θεοί! και πώς αντέχει η Βαβυλών τέτοιο βάρος;! Ομως, είναι

αρχαίο αυτό το γελοίο σόφισμα της εξουσίας. Να στρέφει την παθολογία που η ίδια δημιουργεί μέσα σε μια κοινωνία εναντίον της κοινωνίας. Να καίει τα χλωρά μαζί με τα ξερά, ιδίως όταν η καύσις δημιουργεί νέο τοπίο για μπίζνες - το real estate του αγρού του Κεραμέως. Κι έτσι

η ζωή σπαράσσεται από ’κείνους που την κυβερνάνε.

Ας αλλάξουμε την ζωή μας μόνοι μας...

     Αν περιμένουμε από τους «εθνοσωτήρες» να μας αλλάξουν την ζωή προς το καλύτερο, ζήτω που καήκαμε! Το μόνο πράγμα που μπορούν να μας αλλάξουν είναι τα «φώτα», όπως κάνουν εδώ και 3-4 χρόνια με τις περικοπές μισθών-συντάξεων, τους φόρους, τα χαράτσια, την αυθαιρεσία, την ψευτιά και την υποκρισία. Κι έχουμε και την Μέρκελ να μας κοροιδεύει με την «συμπόνοια» της...

    Ας αλλάξουμε την ζωή μας μόνοι μας, προσαρμόζοντάς την στις πραγματικές μας δυνατότητες, τις ανάγκες και τα όνειρα μας και όχι στις παράλογες απαιτήσεις τους...

Αφιερωμένο...