Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα αγωνία. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα αγωνία. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Δευτέρα 20 Απριλίου 2015

Ελπίδα

Αυτά τα τελευταία χρόνια κοντεύουν να κάψουν τον εγκέφαλό μου -ό,τι έχει απομείνει τέλος πάντων- αλλά, παράλληλα, μου έχουν δώσει την ευκαιρία να σκεφτώ και πράγματα που, σε διαφορετικές κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες, μάλλον δεν θα με απασχολούσαν. 
Υπάρχει μια πολύ γνωστή φράση του Νίκου Καζαντζάκη από την Ασκητική: «Δεν ελπίζω τίποτα, δε φοβούμαι τίποτα, λυτρώθηκα από το νου κι από την καρδιά, ανέβηκα πιο πάνω, είμαι λεύτερος». Στον τάφο του, η επιγραφή γράφει «Δεν ελπίζω τίποτα, δε φοβούμαι τίποτα, είμαι λεύτερος».
Έχω διαβάσει διάφορες ερμηνείες της φράσης – οι περισσότεροι την αποδίδουν στο ότι ο Καζαντζάκης επηρεάστηκε από τον Βουδισμό.
Δεν μπορούσα να κατανοήσω απόλυτα, όμως, γιατί ο Νίκος Καζαντζάκης έβαλε στην ίδια μοίρα την ελπίδα και τον φόβο (βάζοντας μάλιστα πρώτη την ελπίδα, πριν τον φόβο). Δεν είναι η ελπίδα ένα θετικό συναίσθημα;

Πέμπτη 29 Μαΐου 2014

Παιδιά στο κενό...

Πήγα τον μικρό μου γιο στη μουσική. Απόγευμα μα έχει πια καλοκαιριάσει κι έχει ζέστη πολύ. Περπατά μπροστά μου κρατώντας την μεγάλη κιθάρα του, με κόπο. Μικρούλης και χαριτωμένος στα μαμαδίστικα μάτια μου, rock star στα μελλοντικά όνειρα του. Έξω από το Ωδείο μέσα σε ένα αμάξι περιμένει ένας μπαμπάς το παιδί του, να τελειώσει το μάθημα. Έχει ανοιχτό το παράθυρο και το κεφάλι του είναι ακουμπισμένο προς τα πίσω. Έχει τα μάτια του κλειστά το στόμα ελαφρώς ανοιχτό και κοιμάται...Φαίνεται κατάκοπος!

Στην υποδοχή του Ωδείου κι άλλοι γονείς περιμένουν  κι από μέσα ακούγονται οι παράφωνες νότες από διαφορετικά όργανα...Κάποιοι μέσα μαθαίνουν...ντο ρε μι, οι υπόλοιποι έξω από τις πόρτες περιμένουν του μελλοντικούς μουσικούς των ονείρων τους...σαν τον δικό μου rock star, που τρέχει να συναντήσει το δάσκαλο του...