Παιδός η βασιληίη, αλλά...

Οι αναλογίες στην εικονοποιία της φάτνης του Χριστού και στη φωτογραφία του νεογέννητου στη Μόρια κάτω από την προσφυγική εστία-σκηνή στο πλαστικό τελάρο για κρεβατάκι, παραμονές Χριστουγέννων του 2017, δοκιμάζουν κάθε φαντασία∙ πυκνώνουν τις στιγμές της ανθρώπινης περιπέτειας δύο χιλιάδων χρόνων∙ γεφυρώνουν το θαύμα και την οδύνη. Η σύγχρονη φωτογραφία δείχνει πολλά ακόμα.

Το πρώτο είναι το πάγωμα του χρόνου. Σαν να μην έχει αλλάξει τίποτα, ή ορθότερα –με βάση το αξίωμα του Τομάσι ντι Λαμπεντούζα- δείχνει σαν «να έχουν αλλάξει όλα ώστε τίποτα να μην έχει αλλάξει». Το πάγωμα του χρόνου εκθέτει πολιτικά -όπως στην εκδοχή του Ηρώδη- την απόλυτη βαρβαρότητα του συστήματος που, επειδή φοβάται το νεογέννητο, επιλέγει με πράξεις ή παραλείψεις τον -περίπου- προκαθορισμό του: μην τύχει και ζητήσει, σαν άλλος Ολιβερ Τουίστ, «λίγο περισσότερο φαγητό».